Bert Visscher: Stoffe jongens (2009)

Hij hoest gruis en zeikt alleen nog maar stof. Het is bijna gedaan met de noeste mijnwerker. Een oude kolenrot alleen in een wit ziekenhuisbed. De meesten zijn niet meer en zijn enige zoon, een mietje met smetvrees, verliet zijn stoffige vader al jaren geleden. Dus wat te doen met de laatste wens... De as van een mijnwerker hoort niet op een strooiveldje, maar moet terug in de mijn. Maar door wie? En werk het pasje van het hek nog? Is er eigenlijk nog een hek bij de jaren geleden gesloten mijn? Wat een gezeik zo vlak voor je laatste zwarte adem. Was hij bij de sluiting maar gewoon blijven zitten in de schachten. Gewoon nog een zwart botherhammetje, een laatste bakkie en nooit meer naar boven. Bert Visscher speelt een toffe stoffe show, over brieven geschreven zonder pen, over zwart onder de nagels dat genoeg is voor een hele roman, over kompels en Trudy van kantoor. Kameraadschap tot onder de grond. Stoffe jongens tot het eind!